ภาพถ่ายของฉัน
ชื่อ:
ตำแหน่ง: กรุงเทพฯ, Thailand

ฉันเป็นคนความจำสั้นน่ะ เหมือนเมมโมรี่สมองมันเกือบเต็มแล้ว ไม่สามารถเก็บอะไรได้มากไปกว่าที่มีอยู่นี้แล้ว บางครั้งสมองก็ Auto Delete เพื่อความสบายตัวของหัวสมองเอง ดังนั้นฉันจึงต้องบันทึกการเดินทาง ชีวิตและความคิด... บางส่วนไว้... เพื่อกันลืม และเผื่อมีใครอยากอ่าน อยากรับรู้บ้าง...ฉันก็ยินดี sharkyja@yahoo.com

วันอาทิตย์ที่ 26 เมษายน พ.ศ. 2552

Key West (more)

เนื่องจากรูปภาพที่ฉันอยากโชว์ยังมีอีก จึงมี Key West (more) โดยที่ไม่ต้องมีใครมาร้อง อังกอร์ อังกอร์
ฉันจัดให้...


รูปแรกนี้เป็นป้ายร้านเบียร์ หน้าตาเจ้าของผู้ก่อตั้งเหมือนคุณลุงเออร์เนส เฮมมิ่งเวย์ อีกแล้วอ่ะ สงสัยคนเมืองนี้จะโคลนนิ่งกันออกมาจริงๆ นะ


ทายสิ ไก่จริงไก่ปลอม
เห็นไก่ตัวนี้เดินๆ อยู่ เอ๊... นึกว่าเดินอยู่สุราษฎร์ สวนโมกข์ ซะอีก เดินไปไหนก็เห็นแต่ไก่เหมือนกัน เป็นเกาะเหมือนกัน เออ... เขามี เรามี เหมือนกัน เลยอ่ะ (เฉลย ไก่จริงจ้ะ)


นี่ไง คิวย๊าว ยาว ที่จะถ่ายรูปกับเจ้าก้อนสีแสบซ่า The Must ของ Key West


ทายสิ สัปะรดจริง หรือปลอม (ทายไม่ถูกก็ต้องไปตัดแว่นแล้วล่ะ ตาไม่เป็นสัปะรดเลย)

หน้าร้าน Key Lime Pie ขนมขึ้นอยู่ของที่นี่เขาล่ะ


ป้ายหน้าหาด ที่เขาบอกว่าเป็นหาดที่อยู่ใต้สุดของ USA นะจ๊ะ แล้วก็บอกด้วยนะว่านักเขียนชื่อดัง Tennessee Williams (ผู้เขียนหนังสือดังมากมายหลายเรื่อง อาทิ A Streetcar Named Desire) มาว่ายน้ำที่นี่ทุกเช้าเลย

อะไรๆ ก็ต้องบอกว่าใต้สุดๆ สุด USA บ้านหลังนี้ก็เช่นกัน เป็นบ้านใต้สุดๆ สุดอเมริกาแล้วนะ ไม่มีใครใต้ไปกว่านี้ โน่น... เจอบ้านอีกทีก็ที่คิวบา จ้า
บ้านหลังนี้ปัจจุบันเป็นโรงแรมแล้ว ใครอยากไปนอนที่ใต้สุดของ USA ก็ต้องมานอนที่บ้านหลังนี้กันนะจ๊ะ


ฉันเห็นทรงต้นไม้นี้แปลกตาดี จึงถ่ายรูปไว้ พอมาอ่านประวัติก็ยิ่งแปลก...ชอบจัง
อยากรู้เหรอ... อ่านข้างล่างแล้วแปลเองละกันนะ (คลิ๊ก ขยายอ่านได้จ้า)


มาที่นี่ ทั้งไมอามี่และตลอดทางที่จะมา Key West เห็นเรือยอร์จลำโตๆ มากมาย ตื่นเต้น นึกถึงภาพยนตร์เรื่อง ไททานิก ตลอดเลย (คุณลุงคนขับรถทัวร์ก็เปิดหนังเรื่องนี้ฉายระหว่างทางกลับด้วยนะ... อินกับบรรยากาศมาก) ปะเข้ากับเรือลำโตของ Disney ก็ต้องเก็บไว้เป็นที่ระลึกกันหน่อยล่ะ



โปรดสังเกตุท้องฟ้า เมฆเยอะมาก ที่นี่ก็อากาศแปรปรวนมาก หากไม่มีแดด นั่งหลบแดด หรือพระอาทิตย์เบื่อที่โชว์รัศมี แอบอยู่ในเมฆ
เราก็จะรู้สึกเย็น นั่งนานๆ ก็หนาว แต่หากแดดออกเมื่อไหร่ก็ร้อนล่ะ ฉันไม่ได้ทากันแดดไป กลับมาหน้าดำ น้องที่บ้านถาม เอ๊... ไปไมอามี่ หรือไปอีสานเนี่ย อ้าว... ไปชายหาด กลับมาก็ต้องดำเป็นหลักฐานใช่มั้ย ไม่งั้นไม่เชื่อว่าไปทะเลจริง (ฉันนี่แย่เนอะ ไม่รักงามเลย ลืมทากันแดดตลอด)

ตึกเก่าสีแดงอันนี้ เขาอนุรักษ์ไว้เป็นพิพิธภัณฑ์ของฉัน อ้าว... ก็ Art Museum ไง แหม ไม่เก็ท...


ทายอีกทีสิ คนกวาดถนน คนจริง คนปลอม เด็กเสื้อฟ้า เด็กจริงเด็กปลอม
ทายถูกอ่ะเป่า...

นี่ไง ป้ายหน้า Museum ทายอีกสิ คนเสื้อเขียว ที่ถ่ายรูปอยู่นั่นน่ะ คนจริง คนปลอม เพื่อนฉันจะถ่ายรูปฉันในมุมเนี้ยะแหละ ฉันก็ยืนร๊อ รอ... เพื่อนก็ไม่ยอมกดชัตเตอร์ซะที ฉันก็ถาม ทำไม นานจัง เพื่อนบอก "รอจังหวะให้คนนั้นเขาออกไปก่อนอ่ะ ไม่ไปซะที" คงต้องรอเขาเปลี่ยนพวกรูปปั้นชุดใหม่น่ะ คนเสื้อเขียวถึงจะยอมไป



เอ่อ... มา Key West ก็ต้องมาชม Sun Set แต่ฉันได้ชมพระอาทิตย์ตกขณะอยู่บนรถที่วิ่งๆ อยู่เจอสะพานขาด อึ๊ย... ไม่ใช่เส้นนี้ เส้นโน่น

หมดแล้ว... จริงๆ มีอีก แต่พอเหอะเนอะ

ป้ายกำกับ: ,

0 ความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น

อ่านแล้ว อยากบอกว่า...

สมัครสมาชิก ส่งความคิดเห็น [Atom]

<< หน้าแรก