เที่ยวพังงา ก่อนสงกรานต์ปี 2552 (ตอนที่ 4)

วันที่สี่
วันเดินทางกลับกรุงเทพ เราวางแผนกันไว้ว่าวันนี้จะเที่ยวภูเก็ตแบบชิลล์ ๆ
คือตื่นมาเดินเล่นริมหาด รับประทานอาหารเช้า และเก็บสัมภาระ ออกจากรีสอร์ทเวลาประมาณ 11.30 น. แบบไม่รีบร้อน เพื่อไปหาร้านอร่อยที่ภูเก็ตใส่ท้องเป็นมื้อกลางวัน
เป้าหมายความอร่อยในวันนี้ คือ ร้านต้นโพธิ์ – หมี่ฮกเกี้ยน ตรงวงเวียนนาฬิกาและติดกับศาลเจ้า หาง่าย อิ่มอร่อย ราคาไม่แพง
ก่อนรถออกนั้น สายตาฉันไปปะทะกับป้าย “โบสถ์คาทอลิก” เมื่อถามชาวบ้านแถวนั้นแล้ว เขาบอกว่าอยู่สุดซอยนี้แหละ คือ “โบสถ์แม่พระได้รับเกียรติยกขึ้นสวรรค์” ฉันจึงขอแวะไปไหว้พระสักหน่อย เพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ด้วย แต่ฉันยังไม่ได้เข้าโบสถ์เลย พอไปถึงปรากฏว่าไม่ใช่เวลามิสซา ประตูวัดจึงไม่เปิด ฉันจึงได้ชมแต่ความงามของโบสถ์ภายนอกเท่านั้น

หลังจากนั้นเราไปตามล่าหาความอร่อย ตามเสียงลือเสียงเล่าอ้างถึงความไม่ธรรมดาของ "โอ๋เอ๋ว" และ "หมี่หุ้น" อันขึ้นชื่อของเมืองภูเก็ต

เราจึงดิ่งไปหาของสองสิ่งนี้ทันทีที่ซอยสุ่นอุทิศ ถนนเยาวราช แล้วเราเกือบต้องผิดหวังเมื่อไปถึงเจ้าแรกบอกว่าโอ๋เอ๋วหมด

แต่ช้าก่อน... มีเจ้าอาแปะข้างๆ ให้อารมณ์ออริจินัลของแท้รสดั้งเดิมมากๆ (เรามาทราบภายหลังว่าอาแปะนี่เองที่เป็นเจ้าแรกของโอ๋เอ๋วเมืองภูเก็ต เชียวนา) เรารอความอร่อยนี้อยู่เกือบชั่วโมง เพราะคิวยาวมาก เท่านั้นไม่พอ อาแปะบรรจงพิถีพิถันแต่ละถ้วยด้วยใจรัก (แต่ฉันว่าแกออกจะงงอยู่นะ เวลาออเดอร์ล้นหลามกันเข้ามา)

แล้วก็มีชาวพื้นเมืองแซงคิวกลุ่มเราไปหลายราย จนเพื่อนนางฟ้าชักบ่จอย แปลงร่างเป็นนางมารสวมปราด้าเม้งอาแปะว่าคอยนานแล้วนะ ตั้งแต่อาแปะเริ่มเปิดเครื่องปั่นน้ำแข็งเลยนะ จนป้าร้านหมี่หุ้นร้านข้างๆ ที่น้องอุดหนุนไปแล้วนั้น ช่วยกู้วิกฤติคือ บอกอาแปะให้ช่วยทำให้กะเหรี่ยงสามคนนี้เร็วๆ เถอะ ยืนเกาะรถเข็นมาเกือบชั่วโมงแล้วเนี่ย จะได้รีบไปๆ ซะที
เราจึงได้โอ๋เอ๋วเทวดามากินให้ชื่นฉ่ำใจ (ที่แท้เป็นกลเม็ดเคล็บลับความอร่อยของอาแปะนี่เอง ที่ปล่อยให้ลูกค้ายืนร้อนๆ จะได้กินโอ๋เอ๋วอร่อยชื่นใจไงล่ะ)

ยัง... ยังไม่พอ เพื่อนฉันได้ยินสรรพคุณอันลือเลื่องของ "หมูฮ้อง" แสนอร่อยแต่ท้องพวกเรารับไม่ไหวแล้ว เพื่อนจึงขอแวะซื้อเป็นของฝากกลับบ้านละกัน เราจึงพุ่งไปที่ร้าน "ระย้า" ที่อยู่ไม่ไกลจากซอยสุ่นอุทิศเท่าใดนัก พร้อมกับเพลิดเพลินชมความงามของตึกเก่าสวยงามแบบสถาปัตยกรรมชิโนโปรตุกีส ตลอดเส้นทาง แล้วเราก็ถึงร้าน

ทรงอาคารและการตกแต่งภายในร้านโล่งโปร่งเย็นสบายโดยไม่ต้องพึ่งแอร์คอนดิชั่นเลย ยังคงความเก่าแก่สวยงามมีเสน่ห์มากทีเดียว หัวสมองของฉันจึงเมมโมรี่ทันทีว่า มาภูเก็ตคราวหน้าต้องมารับประทานอาหารที่ร้านนี้แน่นอน

เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจตามล่าความอร่อยแล้ว ตอนแรกเราตั้งใจว่าจะเดินเล่นแอนด์ช็อปปิ้งที่ห้างจังซีลอน เพราะตั้งแต่เขาเปิดมาฉันก็ยังไม่เคยได้มาเยือนเมืองภูเก็ตเลย แต่แล้วเวลาเราไม่พออ่ะ (แค่รอความอร่อยของแต่ละเจ้า เราก็หมดไปแล้วครึ่งค่อนวัน) เราจึงพุ่งตรงไปยังสนามบินภูเก็ตทันที เมื่อเช็คอินแล้ว...ก็รอขึ้นเครื่อง

โอ้ว... ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม... เมื่อขึ้นเครื่องก็รอๆๆ... จนกัปตันประกาศว่า “ขณะนี้ทัศนวิสัยการบินไม่เอื้ออำนวย ผมจึงตัดสินใจรอครับ คาดว่าน่าจะประมาณ 15 นาที”

จ้า... รอไปเถอะจ้า เพื่อความปลอดภัยน่ะ ฉันรอได้เสมอ

ชมความงามของสายฝนที่กระหน่ำลงได้หนึ่งชั่วโมงพอดิบพอดี กัปตันก็ประกาศให้ทุกคนรัดเข็ดขัดนั่งประจำที่ เรากำลังจะบินออกจากสนามบินภูเก็ตแล้ว

โอ้ว... คุณกัปตัน ฝนยังตกหนักอยู่เลยนะคุณกัปตัน

นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ฉันนั่งเครื่องบินท่ามกลางฝนฟ้าคะนองทั้งแล่บและร้อง (โย่โย่...) ได้อารมณ์ตื่นเต้นสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิต (สปช.) เป็นอย่างดีทีเดียว หนึ่งชั่วโมงยี่สิบนาทีผ่านไป ก็ได้ยินคุณแอร์โอสเตสประกาศ “ขณะนี้เรากำลังนำเครื่องลงจอดที่สนามบินภูเก็ต”

โอ้ว... จะดีหรือคุณแอร์โอสเตส ... สักพักก็ได้ยินเสียงหัวเราะเก้อและประกาศใหม่ว่า “ขณะนี้เรากำลังนำเครื่องลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิค่ะ ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านรัดเข็มขัดนั่งประจำที่ค่ะ”
เฮ้อ... แล้วไป ถึงที่หมายสนามบินสุวรรณภูมิ กรุงเทพฯโดยสวัสดิภาพ พร้อมประสบการณ์ความสนุกความประทับใจเต็มเปี่ยม

หมายเหตุ

ขอขอบคุณเพื่อนสุดสวยแสนดี เจ้าของนางทองเบย์รีสอร์ท ที่ดูแลเพื่อนต่างเมืองเป็นอย่างดีราวกับเทวดาและนางฟ้า และขอบคุณเพื่อนร่วมทริปที่ช่วยสร้างความประทับใจในการเดินทางจ้า